چشم‌اش

چشمش کشیده سرمه ز بختِ سیاهِ ما...

از دیوان فارسی حضرتِ خواجه میر مخلص به «دَرد»

درد. [ دَ ] (اِخ ) تخلص خواجه میر ابن خواجه محمدناصر (1133 - 1199 هَ . ق .). صوفی و از بزرگترین شعرا و از ارکان ادب اردو متولد دهلی ،از اعقاب خواجه بهاءالدین مؤسس فرقه ٔ نقشبندیه بود. وی در آغاز مانند پدر در نظام خدمت میکرد، ولی در 20سالگی از امور دنیوی دست برداشت و به گوشه گیری و ریاضت پرداخت . در 1172 هَ . ق . بجای پدر ریاست محلی چشتیه و نقشبندیه را بدست گرفت و یگانه شاعر اردو بودکه در لشکرکشی نادر به هند و در تاخت و تاز (1175 هَ . ق .) احمدشاه درانی در دهلی ماند. نخستین اثر وی اسرار الصلاة است که آنرا در 15سالگی نوشت . آثار دیگرش علاوه بر دیوان شعر اردو و دیوان کوچکی از اشعار فارسی ، عبارتند از مجموعه ٔ رباعیات موسوم به رساله ٔ واردات (1166 - 1172 هَ . ق .)، و حاشیه ٔ مفصل وی بر آن بنام علم الکتاب ، ناله ٔ درد، آه سرد، درد دل ، شمع محفل ، حرمت غناء و غیره . (از دائرةالمعارف فارسی ، به نقل از دهخدا)